بشارت ظهور...

بشارت ظهور در قرآن کریم آیات اول سوره بقره

( الم * ذلک الکتاب لا ریب فیه هدی للمتقین * الذین یومنون بالغیب و یقیمون الصلاه و مما رزقناهم ینفقون )

یحیی بن ابی قاسم گفت : از حضرت صادق علیه السلام از معنی این آیه پرسیدم.

فقال علیه السلام : “ المتقون شیعه علی و الغیب هو الحجه ”

فرمود: متقین شیعه علی باشند و غیب حضرت حجت است.

و شاهد بر این معنی قول خدای تعالی است : ( فقل انما الغیب لله فانتظروا انی معکم من المنتظرین )

منبع: قرآن مجید سوره بقره آیات ۱ تا ۴ وسوره یونس آیه ۲۰

کمال الدین و تمام النعمه شیخ صدوق دارالکتب الاسلامیه قم ۱۳۵۹ ق ج۱ص۱۸

خدا می بیند...

پای درس استاد/ خدا می بیند!


در آیه شریفه هم می‎فرماید «أَ لَمْ یَعْلَمْ بِأَنَّ اللَّهَ یَرَی‏» در آیات دیگری هم اشاره به قُرب و نزدیکی دارد،
مثلا می‎فرماید: «وَ نَحْنُ أَقْرَبُ إِلَیْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرید» یا «وَ نَحْنُ أَقْرَبُ إِلَیْهِ مِنْکُمْ وَ لکِنْ لا تُبْصِرُونَ»
شماها نمی‎بینید ولی ما به او نزدیک‏‌تر از شما هستیم. تو کور هستی و چشم باطنت کور است و مرا نمی‎بینی ولی من که می‎بینم که چه کار داری می‎کنی



تمام گفتارها و رفتارهای انسان های وارسته، نقشهٔ راهی است برای آن ها که می خواهند در مسیر الهی قدم بردارند. به توفیق الهی، زین پس گفتارهایی کوتاه از دروس اخلاقی مرحوم مجتبی تهرانی را برای استفاده علاقه مندان منتشر خواهیم کرد.

((...«حیا» آن ودیعه الهی و غریزه انسانی است که انسان را از اعمال زشت باز می‏دارد؛ یعنی چه قبل از عمل که انسان عمل را تصویر می‏کند و چه بعد از عمل، حیا نقش بازدارندگی دارد. به این معنا که روح وقتی با یک عمل زشت روبرو می‏شود و وقتی که عمل زشت را تصویر می‎کند، منفعل و منکسر می‎شود و همین حالت موجب بازدارندگی او است و بعد از عمل هم، این حالت بازدارندگی نسبت به تکرار آن عمل زشت پیدا می‎شود.

حیایی که انسان نسبت به ناظر دارد، گاهی «حیاء من الخلق» است، گاهی «حیاء من النفس» بوده و گاهی «حیاء من الملائکه» می‏باشد؛ یعنی فرشتگانی که مأمور ضبط اعمال انسان هستند. گاهی «حیاء من اولیاء الله» است. پنجمین نوع آن «حیاء من الله» است، یعنی از خدا خدر باب «حیاء من الله» ما یک بحث معرفتی داریم و یک بحث تربیتی. در مورد بحث تربیتی، ما روایات متعددی داریم که «حیا من الله» را در روابط گوناگون مطرح می‎فرمایند. یعنی این که انسان باید با توجه به این روابط حیاء داشته باشد.

بیا با خدا دوست باش...نترس دنیاتو نمی گیره!

آنچه می خوانید از مجموعه " طوبای محبت" انتخاب شده است.


.... دو طریق در باب سلوک به حق تعالی وجود دارد. یکی راه جذبه و رحمت حق است که در این راه بارقه ای از دوست به سالک می خورد و در واقع کشش دوست، سالک را پیش می برد و این یک دعوت خصوصی برای اوست و از سالک این طریق به مجذوب سالک تعبیر می شود.

راه دوم آن است که سالک باید آنقدر مجاهده کند و ریاضت بکشد تا به جذبه حق برسد و سالک این طریق را، سالک مجذوب گویند. در حقیقت هردو طریق جذبه حق تعالی است که سالک را به مقصد می رساند...

پس بیا با خدا دوست شو. نترس خدا دنیاتو نمی گیره. خدا همه چی بهت میده. هم دنیا هم اخرت. من تجربه کردم این را. تو بیا دوست شو. راه دوستی خدا این است.

می گوید:

به رحمت سر زلف تو واثقم ورنه
کشش چو نبود از آن سو، چه سود کوشیدن

واجب فراموش شده...

حرف بزنید، بگویید؛ یک ‏کلمه بیشتر هم نمی‏ خواهد؛ لازم نیست یک سخنرانی بکنید.

کسی که می‏بینید خلافی را مرتکب می‏ شود دروغ، غیبت، تهمت، کینه ‏ورزی نسبت به برادر مؤمن، بی ‏اعتنایی به محرّمات دین، بی ‏اعتنایی به مقدسات، اهانت به پذیرفته‏ های ایمانی مردم، پوشش نامناسب، حرکت زشت

یک کلمه‏ ی آسان بیشتر نمی ‏خواهد؛ بگویید این‏ کار شما خلاف‏ است، نکنید؛ لازم هم نیست که با خشم همراه باشد.

شما بگویید،دیگران هم بگویند، گناه در جامعه خواهد خشکید.
چرا کسانی از گفتن ابا می‏ کنند؟ یک عده بر اثر ضعف نفس از گفتن ابا می‏ کنند، یک عده هم خیال می ‏کنند که گفتن فایده‏ یی ندارد!

امام خامنه ای مد ظله العالی

باید اهل محاسبه باشیم...

" آیت الله بهجت(ره)" در یکی از توصیه های خود فرمودند:


« به فکر خود باشیم، خود را اصلاح کنیم. اگر به خود نرسیدیم و خود را اصلاح نکردیم، نمی ‏توانیم دیگران را اصلاح کنیم.ما باید اهل محاسبه باشیم، هر چند اهل توبه نباشیم و تدارک نکنیم، خود محاسبه مطلوب است.

اگر بدانیم فلان روز، حسینی و فلان روز یزیدی هستیم، بهتر از این است که اصلاً ندانیم یزیدی هستیم یا حسینی.سرانجام ممکن است روزی به خود بیاییم و بخواهیم تدارک کنیم. با توجه به عیوب خویش و اصلاح آن‏ها، فرصت رسیدگی به حساب هر روز خود را نداریم، چه رسد به حساب مردم!

«أَفْضَلُ النّاسِ مَنْ شَغَلَتْهُ مَعایِبُهُ عَنْ عُیُوبِ النّاسِ.» برترین مردم کسی است که پرداختن به عیوب خود، او را از توجّه به عیوب مردم باز دارد. به فکر خود باشیم، خود را اصلاح کنیم اگر به خود نرسیدیم و خود را اصلاح نکردیم، نمی ‏توانیم دیگران را اصلاح کنیم.»

تو جاهلی و او خبیر و عالم است...

دعا بکن،ولی اگر اجابت نشد،با خدا "دعوا نکن" و میانه ات به هم نخورد.

چون تو :جاهلی" و او "خبیر و عالم" است.

خدا کاری را اشتباه نکرده که با دعای تو به اشتباهش پی ببرد و آن را درست کند!

بخل هم نورزیده است که با التماس تو دست از بخل بردارد و انچه را که *مصلحت* تو بود ودر اثر بخل نداده بود،به تو بدهد! 1



حاج آقا دولابی رضوان الله علیه



این بنده نداند که چه می باید خواست

داننده تویی آنچه تو دانی آن ده ...


1.مصباح الهدی، ص 355.

عاقبت حضرت معصومه(س) به مشهد نرسید...

و به همراه همان ابر که باران آورد

مهربانی خدا در زد و مهمان آورد

 

باد یک نامه ی بی واژه به کنعان آورد

بوی پیراهنی از سوی خراسان آورد

 

به سر شعر هوای غزلی زیبا زد

دختر حضرت موسی به دل دریا زد

 

چادرش دست نوازش به سر دشت کشید

دشت هم از نفس چادر او گل می‌چید

 

چه بگویم که بیابان به بیابان چه کشید

من به وصف سفرش هیچ به ذهنم نرسید

 

باور این سفر از درک من و ما دور است

شاعرانه غزلی راهی «بیت النور» است

 

آمد اینگونه ولی هر چه که آمد نرسید

عشق همواره به مقصود به مقصد نرسید

 

که اویس قرنی هم به محمد(ص) نرسید

عاقبت حضرت معصومه(س) به مشهد نرسید

 

ماند تا آینهء مادر دنیا باشد

حرم او حرم حضرت زهرا(س) باشد

 

صبح شب می‌شد و شب نیز سحر هفده روز

چشم او چشمه‌ای از خون جگر هفده روز

 

بین سجاده ، ولی چشم به در هفده روز

چشم در راه برادر شد اگر هفده روز

 

روز و شب پلک ترش روضه مرتب می خواند

شک ندارم که فقط روضه ی زینب می‌خواند

 

 سید حمیدرضا برقعی

وفات حضرت فاطمه معصومه سلام الله علیها تسلیت باد

 

حسن خلق در مفاتیح الحیات

حسن خلق محبوبترین و ارزشمندترین عمل نزد خدا پس از واجبات الهی است.

  خوشخویی، بر اساس روایات، نه تنها سبب نشاط زندگی فردی و اجتماعی وموجب آبادانی دیار و

فزونی روزی و محبوبیت است ،بلکه موجب نجات آدمی و آمرزش گناهان او و زمینه قرب به پیامبر صل الله علیه و

آله وسلم در روز قیامت و بهره مندی از شفاعت آن بزرگوار است.

  حسن خلق در فرهنگ اسلام از رحمت الهی ریشه میگیرد که خدای مهربان با معرفی پیامبر اکرم صل الله

علیه و آله وسلم به عنوان الگوی برتر حسن خلق ، خطاب به آن گرامی می فرماید: به سبب لطف و رحمت

خدا بود که با آنان نرم خویی و مهربانی کردی و اگر درشتخوی و سخت دل بودی ،قطعا از گرد توپراکنده شده

بودند.

  حسن خلق ،که از فضایل نفسانی است ،با لبخندها و خوشرویی های ظاهری و تصنعی که برای جلب

منافع مادی است تفاوت دارد.

مباحث این بخش در سه محدوده کلی : خوشرویی،خوش گویی و خوش رفتاری دسته بندی شده  که      

امام صادق(ع)  این سه را محدوده حسن خلق  دانسته است.

در اینجا به روایاتی که ارزش ، آثار و پاداش خوش خویی و نیز پیام بد خویی  را مطرح کرده اند اشاره می شود و

بیشتر به احادیثی توجه شده که خوش خویی صنفی را مد نظر قرار داده اند:

ارزش حسن خلق

   رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم  فرمودند :در ترازوی عمل آدمی در روز قیامت ، چیزی برتر از حسن

خلق نهاده نمیشود؛ نیز فرمودند :در ترازوی عمل چیزی سنگین تر از  خلق نیکو نیست.

  امام صادق (ع)فرمود : مومن ،پس از واجبات ، عملی نیکوتر از خوش رفتاری با مردم ، بر خدا عرضه نکرده

است.

آثار خوشرویی

امام صادق (ع)فرمود :نیکی وخوش خویی سرزمین را آباد می کنند و عمر آدمی را می افزاید ؛

همچنین  فرمود: خوشرویی بر روزی می افزاید ؛ نیز فرمودند: خوشرویی باعث جلب دوستی می شود.

 پاداش خوشخویی

1 .   قرب الهی؛

 امیر المومنان (ع)فرمود : هیچ چیز همانند خوش اخلاقی موجب قرب الهی نمی شود..

  از رسول خدا پرسیدند ، بیشترین چیزی که موجب ورود به بهشت می گردد چیست ؟

فرمود: تقوای الهی و خوش اخلاقی .

2 .  قرب به پیامبرصلی  الله علیه و آله وسلم ؛

رسول خدا فرمود: نزدیک ترین شما به من و بهره مندترین شما  از شفاعت من در روز قیامت ،  راستگو ترین،

امانت دارترین، خوش اخلاق ترین و نزدیک ترین شما به مردم است

 3 . پوشش گناهان ؛

امام صادق فرمود : چهار چیز است که در هر کس باشد سبب باز داشتن او از گناه  و کامل شدن ایمانش

می شود.

 4 . دستیابی به پاداش نماز و روزه

  رسول خدا صل الله علیه و آله وسلم فرمود : انسان مؤمن با حسن خلق خویش ب درجه روزه دار شب

زنده دار می شود.

  آثار بدخویی

   رسول خدا صل الله علیه و آله وسلم  فرمود : بد اخلاق، خود را به سختی می اندازد.

  امیر المومنان فرمود: خانواده فرد بد اخلاق از او خسته و بیزار می شوند؛ همچنین فرمود: روزی فرد

بداخلاق تنگ می شود.

  رسول خدا صل الله علیه و آله وسلم فرمود: بداخلاقی عمل را تباه می کند، چنان که سرکه عسل را

تباه میکند

  به رسول خدا صل الله علیه و آله وسلم گفته شد: فلان زن روزها روزه می گیرد و شب ها را به عبادت می پردازد؛

ولی بد اخلاق است و همسایگانش را با زبان می ازارد .  فرمود: در او خیری نیست . او اهل آتش است

 

 منبع : کتاب مفاتیح الحیات ، حضرت آیت الله جوادی آملی ، ص 333 تا336

 

پای درس حاج آقا مجتبی ...

نفرین افراد با ایمان

این‎طور نبود که مطلقاً ائمه و پیغمبراکرم هر معاندی را نفرین کنند. کارهایشان حساب شده بود و حکمت داشت. منظور در اینجا آن کسی بود که انحرافش در جامعه اثر سوء داشته باشد و الّا اگر بلا اثر باشد، اهمیّتی ندارند. می‎خواستم این را عرض کنم که یک‎وقت در باب معاند اشتباه نشود که بگوییم ائمه مطلقاً نفرین می‎کردند، بلکه آنجایی که احساس می‎کردند در جامعه اثر سوء دارد، اقدام می‎کردند.


((..برای بعضی نباید دعا کرد و برای بعضی هم اشکال ندارد، امّا دعای آن‌‌ها دربارة مسلمان‌‌ها مستجاب می‌‌شود و مقبول است. این‌‌ها بحث‌‌هایی در باب دعا است، که مدار مسئله دعا را نسبت به دیگران خیلی وسیع می‌‌کند، به‌‌طوری که آن کسی که برای تو دعا می‌‌کند لازم نیست مؤمن یا مسلمان باشد؛ اصلاً این‌‌طور نیست. آن کسی که برای تو دعا می‌‌کند مشرک یا کافر یا ملحد باشد، فرق نمی‌‌کند.

استکثار: توسعه مدار دعا

عرض کردم، مدار دعا را خیلی توسعه می‌‌دهند و در روایات هم با عنوان «استکثار» مطرح می‌‌کنند؛ یعنی طلب کثرت کردن در دعا، به این معناست که از دیگران درخواست دعا کند.

روایتی است از پیغمبراکرم که دارد:

«قال رسول‌‌الله(صَلَّی‌‌ اللهُ ‌‌عَلیه‌ ‌وَ ‌‌آلِه‌ ‌و سَلَّم) : اسْتَکْثِرْ مِنَ النَّاسِ مِنْ دَعاءِ الخَیْرِ لَکَ»؛
مسئله دعا برای خودت را زیاد طلب کن به این معنا که از دیگران تقاضا کن.

دعای به خیر برای خود و دیگران، چه دنیوی باشد و چه اخروی. اگر بخواهد برای منحرفین دعا کند، یعنی اگر در انحراف استضعاف باشد، به این معنا که آن فرد مستضعف باشد دعای به خیر کردن اشکال ندارد امّا گفتیم که یک دعا را نمی‎تواند بکند و آن استغفار نسبت به مشرک و کافر است. امّا راجع به معاندین، اصلاً دعای به خیر نمی‎توانیم بکنیم. نفرین کردن آن‎ها چگونه است؟

عرض شد که نسبت به معاند اشکالی ندارد. در اینجا نکته‎ای را تذکّر بدهم؛ همان‎طور که گفتم نمی‎توانیم راجع به مستضعف استغفار و طلب مغفرت کنیم، از این‎طرف هم نفرین، نسبت به معاند مطرح می‎شود.

نفرین بر منحرف‎کننده دیگران

آنچه که از آثار یعنی از عمل معصومین(صلوات ‎الله‏علیهم‎ اجمعین) در باب نفرین‎هایی که انجام داده‎‎اند به دستمان می‎آید، این است که ایشان هر معاندی را نفرین نمی‎کردند. کسانی که معاند و منحرف بودند و این انحراف، موجب اثرگذاری روی غیر بود را نفرین می‎کردند. سرّش همان بود که عرض شد و آن اینکه، مستضعفان به این‎ها گرایش پیدا نکنند.


معاندِ بی ضرر

معاندِ بدبختی که هیچ‎کس هم قبولش ندارد و مترود است باشد، دیده نشده که ائمه نفرینش کرده باشند. کسی که هیچ‎کس قبولش ندارد چه ضرری دارد؟ انحراف او تنها ضرر به خودش می‎رساند امّا ضرری برای جامعه ندارد. دقّت کنید! این‎طور نبود که مطلقاً ائمه و پیغمبراکرم هر معاندی را نفرین کنند.

کارهایشان حساب شده بود و حکمت داشت. منظور در اینجا آن کسی بود که انحرافش در جامعه اثر سوء داشته باشد و الّا اگر بلا اثر باشد، اهمیّتی ندارند. می‎خواستم این را عرض کنم که یک‎وقت در باب معاند اشتباه نشود که بگوییم ائمه مطلقاً نفرین می‎کردند، بلکه آنجایی که احساس می‎کردند در جامعه اثر سوء دارد، اقدام می‎کردند.


نفرین افراد با ایمان!

مطلب دوم؛ ما به یک سنخ نفرین‎هایی از ائمه نسبت به افرادی برخورد می‎کنیم که اگر از نظر تحقیقی و فنّی ببینیم، متوجّه می‎شویم که این اشخاص نه معاند بودند و نه منحرف؛ بلکه چه بسا از نظر ایمانی هم از افراد برجسته بودند، ولی نفرین می‎شدند. مثلاً می‎بینیم که حضرت، زراره، محمد‎بن‎مسلم و سفّان ‎بن ‎یحیی و... را نفرین یعنی دعای به ضرر می‎کنند.
در ملاء عام هم نفرین می‎کردند، مثلاً اصحاب نشسته بودند؛ ایشان می‎فرمودند: اللهم العن کذا... چرا؟
این‎طور نیست که هر جا نفرین کرده‎ باشند دلالت بر این است که او انسان بدی بوده و... اصلاً این‎طور نیست.



نفرین برای حفظِ جانِ یاران

به زندگی ائمه که نگاه می‎کنیم، می‎بینیم ایشان در موقعیت‎های حکومتی‎ای قرار می‎گرفتند که گاهی زمامداران درصدد کشف و شناسایی یاران و اصحاب ایشان بودند تا یا حبسشان کنند و یا آن‎ها را بکشند. ائمه برای حفظ جان یارانشان، آن‎ها را هم در ملاء عام و هم در مجلسی که می‎دانستند از جاسوسانِ حکومت وجود دارند نفرین می‎کردند. چون جاسوسان گزارش می‎دادند که:

من خدمت ایشان بودم و آنجا مثلاً زراره یا محمد‎بن‎مسلم یا آن‎هایی که از اصحاب بودند را لعن کردند. همین نفرین موجب می‎شد که آن‎ها جانشان حفظ شود. البته باید اشاره کنم، روایاتی داریم که اصحاب را مدح کردند. هم ذمّ داریم و هم مدح. این‎ها بحث‎های فنّی‎ای است که اهلش در تعارضات بین روایات جمع می‎کنند.
غرضم این است که هر لعنی دلالت بر این نمی‎کند که آن فرد مبغوض بوده و از معاندین است. نمی‎توانیم این کار را بکنیم که از نفرین، عنادِ طرف را بخواهیم کشف کنیم.

توصیف پیامبر رحمت در کلام مولا علی( علیهما السلام)

توصیف پیامبر رحمت در کلام مولا علی( علیهما السلام)
امام علی علیه السلام فرمود : او خاتم پیامبران است. بخشنده ترین مردم بود، سعه صدرش از همه بیشتر (پرحوصله ترین مردم) و راستگوترین و پایبندترین آنان به عهد و پیمان. از همه نرمخوتر بود و رفتارش بزرگوارانه تر. هر کس بدون سابقه قبلی او را می دید، هیبتش او را می گرفت و هر کس با او معاشرت می نمود و او را می شناخت دوستدارش می شد و هر کس می خواست او را وصف کند، می گفت: نظیر او را در گذشته و حال ندیده ام

امام علی علیه السلام : وَ هُوَ خاتَمُ النَّبیّینَ، أَجوَدُ النّاسِ کَفّا و َاَرحَبُ النّاسِ صَدرا و َأَصدَقُ النّاسِ لَهجَةً و َأَوفَی النّاسِ ذِمَّةً و َأَلیَنُهُم عَریکَةً وَ أَکرَمُهُم عِشرَةً مَن رَآهُ بَدیهَةً هابَهُ و َمَن خالَطَهُ مَعرِفَةً أَحَبَّهُ یَقولُ ناعِتُهُ: لَم اَرَقَبلَهُ و َلا بَعدَهُ مِثلَهُ؛

بحارالأنوار(ط-بیروت) ج16، ص190